Time flies....
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Annemarie
25 Oktober 2009 | Zuid-Afrika, Pretoria
Lieve allemaal,
Time flies... zo voelt het echt! Het gezegde luidt verder 'when you're having fun' en dat is dan ook een van de dingen denk ik waardoor het zo snel gaat. Het gaat goed hier, ik heb het nog steeds naar mijn zin en ervaar het als een blessing dat alles zo voorspoedig gaat.
Naast het 'fun' gevoel, merk ik dat als je zo'n tijdje van huis weg bent in zo'n verschillende omgeving dat je jezelf (en je eigen gevoelens) ook weer steeds beter gaat leren kennen. Van alles gaat er door je hoofd wanneer je hier door de landelijke gebieden rijdt, gave natuur ziet, hoort over problemen, alleen thuis bent en met de kids buiten voetbalt.
Gevoelens van intense blijdschap, verwondering, frustatie, onrecht, liefde, gemis, pijn om leed van anderen en ga zo maar door. Een mix van gevoelens die elke dag weer anders is. Bijzonder wat zo'n periode met je doet! Een ervaring voor het leven.
De afgelopen twee weken is er weer veel gebeurd, met name op het gebied van mijn onderzoek. Had ik de vorige keer nog wat opstart'problemen' met het maken van mijn afspraken, op dit moment heb ik al 11 van de 12 scholen bezocht en hoop ik morgenochtend naar de laatste te gaan!
Vanaf dan rest mij de schone taak om als een malle alle interviews e.d. te gaan analyseren en er hopelijk goede conclusies en aanbevelingen uit te halen.
Even iets meer info over wat ik op elke school nou precies doe: Vaak begint het met een trip van zo'n half uur tot een uur over lekker hobbelige zandweggetjes voordat we bij de school zijn. Daar aangekomen is het altijd eerst weer even naar het hoofd van de school, waarna ik vervolgens met de docent ga praten die betrokken is in een project. De ene keer was dat in een overvolle docentenkamer, de andere keer konden we in een kantoor zitten of was er een leeg lokaal beschikbaar.(Mijn collega bleef vrijwel altijd gewoon in de auto wachten voor zo'n 2-2,5 uur totdat ik klaar was: respect!) Alhoewel de vragen vrijwel hetzelfde waren voor alle docenten, toch was elk gesprek weer anders waardoor het voor mij elke keer weer een leuke uitdaging was om te interviewen. Nadat ik met de docent had gesproken, kreeg ik de gelegenheid om met de peer educators te praten. Dit waren er meestal 4, maar op een school bleek dat er nog maar 1 over was en was het dus eigenlijk gewoon een interview in plaats van een focusgroup.
Wat is het onwijs leuk zeg, om met die jonge gasten te praten. Lekker pubers (meestal tussen de 16-20 jaar), maar die wel hart hebben voor hun school en hun best doen om binnen de school rolmodellen te zijn en hun medestudenten zoveel mogelijk informatie te vertellen. Dit kan zijn door presentaties, drama-stukken, gedichten, speeches etc.
Vaak tijdens deze gesprekken of daarna bedenk ik me weer eens hoe oneerlijk het toch verdeeld is in de wereld. De kale lokalen van deze leerlingen waar ze op kleine bankjes dicht op elkaar zitten zijn echt niet te vergelijken met bijv. die van het Erfgooiers College waar ik mijn middelbare schooltijd heb doorgebracht. Hier hebben ze hooguit 1 computer, meestal geen bibliotheek, geen sportfaciliteiten, geen mooie kantoren of posters/schilderijen aan de wand. Wat nog oneerlijker is dat jongeren hier gewoon met veel meer problemen geconfronteerd worden. Drugs en alchol verslaving is hier heel voorkomend, juist omdat jongeren zo hun lastige thuissituatie proberen te ontvluchten. Tienerzwangerschappen zijn niet weg te denken om maar niet te spreken van de vele relaties tussen jongeren waarin scheve machtsverhoudingen, HIV infectie, vreemdgaan etc. er gewoon bij lijken te horen. Ik heb me hier als tiener nooit druk om hoeven maken op school, maar in zo'n wereldje moeten onze 'peer educators' dus vechten om het gedrag van hun 'peers' te veranderen voor hun eigen bestwil. Uit de gesprekken blijkt dat dit best moeilijk blijkt te zijn. Alhoewel er jongeren geinteresseerd zijn, krijgen ze ook regelmatig scheldnamen naar hun hoofd geslingerd of worden ze verweten dat ze denken dat zij zelf perfect zijn. Ook blijkt er vaak een gebrek te zijn aan support, hetgeen materialen etc. kan zijn (heel praktisch) maar ook emotionele support vanuit de school of vanuit de organisaties die het project organiseren. Interessante dingen waar ik gelukkig hopelijk met mijn onderzoek iets aan kan doen!
Nadat ik met de peer educators heb gesproken ga ik altijd nog naar een klaslokaal toe, waarin ik 20 leerlingen vraag om voor mij een korte vragenlijst in te vullen. Het leuke is dat het vrijwel op elke school hetzelfde verloopt. Allereerst word ik meestal met gegil onthaald in de klas (een blanke!!!). Iedereen raakt helemaal opgewonden (helemaal wanneer ik mijn camera erbij haal) en wat later, terwijl de helft van de klas aan het invullen is, durven de stoerste jongens en meiden als eerste wat vragen aan me te stellen. 'Ben je getrouwd?' 'Heb je een kind?' 'Mag ik je telefoonnummer?' Kan ik je opzoeken?' en... zowaar: 'Kan ik niet met je trouwen?'. Die laatste vraag lijkt op elke school wel terug te komen. De ene keer van een leerling van zo'n 20 jaar, de andere keer van een jongen van 17. Leeftijd blijtk geen rol te spelen. Een van de keren vroeg zelfs 1 van de peer educators toen ik hun vroeg of er nog vragen waren of het goed was als hij een verlovingsring voor me kocht en op de een na laatste school waar ik kwam bleek zelfs de principal geïnteresseerd zijn in een witte vrouw. Nou... no way hoor! Ik ben blij dat ik al door de allerliefste man op aarde gevraagd ben en geen haar op mijn hoofd die er over nadenkt om mijn gemaakte besluit te wijzigen.
Mijn collega's hier in Amangwe vinden toch eigenlijk wel dat ik met een Zuid-Afrikaan moet trouwen. Vooral eentje, omdat hij graag de lobola (bruiddschat) wil opstrijken. Voor een maagd moet een jongen namelijk 11 koeien betalen hier in Zuid-Afrika. Natuurlijk grappen mijn collega's, maar wat koeien erbij is natuurlijk nooit verkeerd...
Bijzonder hoe ze hier toch soms denken! Zo had ik vrijdag nog met een andere collega een gesprek over polygamie. Hij vroeg me wat ik ervan zou vinden om tweede vrouw van een man te zijn. Hij was zelf namelijk van plan nog wel een tweede en derde vrouw te trouwen (iets gebruikelijks onder de traditionele Zulu's). Volgens hem ideaal, ook voor de vrouw. Zij hoeft dan namelijk niet de was, het koken en het zorgen voor de kinderen alleen te doen. En als je ziek bent is er gewoon iemand die het van je over kan nemen. Wat wil je nog meer? Toen ik hem vroeg hoe het dan onderling ging tussen de vrouwen, of er geen jaloezie was zei hij dat dat wel mee valt. Jij hebt gewoon je tijd met je man en de andere vrouw heeft haar tijd. Nou... hij heeft me toch niet kunnen overtuigen...
De komende weken dus lekker aan de slag om alles uit te werken; iets waar ik nog zo'n ruim 3 weken voor heb...
Tussen al mijn gewerk doe ik ook nog genoeg andere dingen hoor! Zo ben ik vorig weekend bijvoorbeeld naar een wildpark hier in de buurt geweest. Wat was dat bijzonder zeg... Samen met twee collega's hebben we de hele dag rondgereden in dat park. Allereerst verwonder je je al over de natuur, maar het wordt natuurlijk nog leuker als er in een keer giraffes oversteken, of je kuddes met zebra's ziet. Verder heb ik nog veel impala's en buffalo's gespot, een leeuw gezien, diverse olifanten dichtbij gehad en ook heel veel neushoorns en apen gezien. Echt prachtig! Zo bijzonder dat dat allemaal gewoon daar met elkaar leeft, in het echt!
Hierbij een nieuwe link voor mijn nieuwste foto's: http://www.picturetrail.com/sfx/album/view/22654871 (tip: bekijk het via een slideshow)
Tot slot nog heel veel liefs van mij en heel veel succes bij alles waar jullie mee bezig zijn. Ik denk aan jullie!
Time flies... zo voelt het echt! Het gezegde luidt verder 'when you're having fun' en dat is dan ook een van de dingen denk ik waardoor het zo snel gaat. Het gaat goed hier, ik heb het nog steeds naar mijn zin en ervaar het als een blessing dat alles zo voorspoedig gaat.
Naast het 'fun' gevoel, merk ik dat als je zo'n tijdje van huis weg bent in zo'n verschillende omgeving dat je jezelf (en je eigen gevoelens) ook weer steeds beter gaat leren kennen. Van alles gaat er door je hoofd wanneer je hier door de landelijke gebieden rijdt, gave natuur ziet, hoort over problemen, alleen thuis bent en met de kids buiten voetbalt.
Gevoelens van intense blijdschap, verwondering, frustatie, onrecht, liefde, gemis, pijn om leed van anderen en ga zo maar door. Een mix van gevoelens die elke dag weer anders is. Bijzonder wat zo'n periode met je doet! Een ervaring voor het leven.
De afgelopen twee weken is er weer veel gebeurd, met name op het gebied van mijn onderzoek. Had ik de vorige keer nog wat opstart'problemen' met het maken van mijn afspraken, op dit moment heb ik al 11 van de 12 scholen bezocht en hoop ik morgenochtend naar de laatste te gaan!
Vanaf dan rest mij de schone taak om als een malle alle interviews e.d. te gaan analyseren en er hopelijk goede conclusies en aanbevelingen uit te halen.
Even iets meer info over wat ik op elke school nou precies doe: Vaak begint het met een trip van zo'n half uur tot een uur over lekker hobbelige zandweggetjes voordat we bij de school zijn. Daar aangekomen is het altijd eerst weer even naar het hoofd van de school, waarna ik vervolgens met de docent ga praten die betrokken is in een project. De ene keer was dat in een overvolle docentenkamer, de andere keer konden we in een kantoor zitten of was er een leeg lokaal beschikbaar.(Mijn collega bleef vrijwel altijd gewoon in de auto wachten voor zo'n 2-2,5 uur totdat ik klaar was: respect!) Alhoewel de vragen vrijwel hetzelfde waren voor alle docenten, toch was elk gesprek weer anders waardoor het voor mij elke keer weer een leuke uitdaging was om te interviewen. Nadat ik met de docent had gesproken, kreeg ik de gelegenheid om met de peer educators te praten. Dit waren er meestal 4, maar op een school bleek dat er nog maar 1 over was en was het dus eigenlijk gewoon een interview in plaats van een focusgroup.
Wat is het onwijs leuk zeg, om met die jonge gasten te praten. Lekker pubers (meestal tussen de 16-20 jaar), maar die wel hart hebben voor hun school en hun best doen om binnen de school rolmodellen te zijn en hun medestudenten zoveel mogelijk informatie te vertellen. Dit kan zijn door presentaties, drama-stukken, gedichten, speeches etc.
Vaak tijdens deze gesprekken of daarna bedenk ik me weer eens hoe oneerlijk het toch verdeeld is in de wereld. De kale lokalen van deze leerlingen waar ze op kleine bankjes dicht op elkaar zitten zijn echt niet te vergelijken met bijv. die van het Erfgooiers College waar ik mijn middelbare schooltijd heb doorgebracht. Hier hebben ze hooguit 1 computer, meestal geen bibliotheek, geen sportfaciliteiten, geen mooie kantoren of posters/schilderijen aan de wand. Wat nog oneerlijker is dat jongeren hier gewoon met veel meer problemen geconfronteerd worden. Drugs en alchol verslaving is hier heel voorkomend, juist omdat jongeren zo hun lastige thuissituatie proberen te ontvluchten. Tienerzwangerschappen zijn niet weg te denken om maar niet te spreken van de vele relaties tussen jongeren waarin scheve machtsverhoudingen, HIV infectie, vreemdgaan etc. er gewoon bij lijken te horen. Ik heb me hier als tiener nooit druk om hoeven maken op school, maar in zo'n wereldje moeten onze 'peer educators' dus vechten om het gedrag van hun 'peers' te veranderen voor hun eigen bestwil. Uit de gesprekken blijkt dat dit best moeilijk blijkt te zijn. Alhoewel er jongeren geinteresseerd zijn, krijgen ze ook regelmatig scheldnamen naar hun hoofd geslingerd of worden ze verweten dat ze denken dat zij zelf perfect zijn. Ook blijkt er vaak een gebrek te zijn aan support, hetgeen materialen etc. kan zijn (heel praktisch) maar ook emotionele support vanuit de school of vanuit de organisaties die het project organiseren. Interessante dingen waar ik gelukkig hopelijk met mijn onderzoek iets aan kan doen!
Nadat ik met de peer educators heb gesproken ga ik altijd nog naar een klaslokaal toe, waarin ik 20 leerlingen vraag om voor mij een korte vragenlijst in te vullen. Het leuke is dat het vrijwel op elke school hetzelfde verloopt. Allereerst word ik meestal met gegil onthaald in de klas (een blanke!!!). Iedereen raakt helemaal opgewonden (helemaal wanneer ik mijn camera erbij haal) en wat later, terwijl de helft van de klas aan het invullen is, durven de stoerste jongens en meiden als eerste wat vragen aan me te stellen. 'Ben je getrouwd?' 'Heb je een kind?' 'Mag ik je telefoonnummer?' Kan ik je opzoeken?' en... zowaar: 'Kan ik niet met je trouwen?'. Die laatste vraag lijkt op elke school wel terug te komen. De ene keer van een leerling van zo'n 20 jaar, de andere keer van een jongen van 17. Leeftijd blijtk geen rol te spelen. Een van de keren vroeg zelfs 1 van de peer educators toen ik hun vroeg of er nog vragen waren of het goed was als hij een verlovingsring voor me kocht en op de een na laatste school waar ik kwam bleek zelfs de principal geïnteresseerd zijn in een witte vrouw. Nou... no way hoor! Ik ben blij dat ik al door de allerliefste man op aarde gevraagd ben en geen haar op mijn hoofd die er over nadenkt om mijn gemaakte besluit te wijzigen.
Mijn collega's hier in Amangwe vinden toch eigenlijk wel dat ik met een Zuid-Afrikaan moet trouwen. Vooral eentje, omdat hij graag de lobola (bruiddschat) wil opstrijken. Voor een maagd moet een jongen namelijk 11 koeien betalen hier in Zuid-Afrika. Natuurlijk grappen mijn collega's, maar wat koeien erbij is natuurlijk nooit verkeerd...
Bijzonder hoe ze hier toch soms denken! Zo had ik vrijdag nog met een andere collega een gesprek over polygamie. Hij vroeg me wat ik ervan zou vinden om tweede vrouw van een man te zijn. Hij was zelf namelijk van plan nog wel een tweede en derde vrouw te trouwen (iets gebruikelijks onder de traditionele Zulu's). Volgens hem ideaal, ook voor de vrouw. Zij hoeft dan namelijk niet de was, het koken en het zorgen voor de kinderen alleen te doen. En als je ziek bent is er gewoon iemand die het van je over kan nemen. Wat wil je nog meer? Toen ik hem vroeg hoe het dan onderling ging tussen de vrouwen, of er geen jaloezie was zei hij dat dat wel mee valt. Jij hebt gewoon je tijd met je man en de andere vrouw heeft haar tijd. Nou... hij heeft me toch niet kunnen overtuigen...
De komende weken dus lekker aan de slag om alles uit te werken; iets waar ik nog zo'n ruim 3 weken voor heb...
Tussen al mijn gewerk doe ik ook nog genoeg andere dingen hoor! Zo ben ik vorig weekend bijvoorbeeld naar een wildpark hier in de buurt geweest. Wat was dat bijzonder zeg... Samen met twee collega's hebben we de hele dag rondgereden in dat park. Allereerst verwonder je je al over de natuur, maar het wordt natuurlijk nog leuker als er in een keer giraffes oversteken, of je kuddes met zebra's ziet. Verder heb ik nog veel impala's en buffalo's gespot, een leeuw gezien, diverse olifanten dichtbij gehad en ook heel veel neushoorns en apen gezien. Echt prachtig! Zo bijzonder dat dat allemaal gewoon daar met elkaar leeft, in het echt!
Hierbij een nieuwe link voor mijn nieuwste foto's: http://www.picturetrail.com/sfx/album/view/22654871 (tip: bekijk het via een slideshow)
Tot slot nog heel veel liefs van mij en heel veel succes bij alles waar jullie mee bezig zijn. Ik denk aan jullie!
-
25 Oktober 2009 - 17:26
Marianne Verhage:
Lieve Annemarie,
Als de woorden al zo'n bijzondere indruk geven, hoe zal het dan niet zijn als je daar straks ook nog foto's aan toe gaat voegen. Dank je wel hoor voor deze update. Wat een andere cultuur zeg. Na deze bijdrage loopt Henk denk ik wel op wolkjes. Succes hoor met de uitwerking van de interviews en het trekken van de conclusies. Hartelijke groeten vanuit Huizen.
-
26 Oktober 2009 - 07:31
Anja:
KUS -
26 Oktober 2009 - 08:31
Sofie:
Het klinkt als een super ervaring! Succes met uitwerken en leuke dingen doen zoals wildlife spotten!
xx -
26 Oktober 2009 - 10:17
Soraya:
O Anne! Wat een fantastisch verhaal weer! Ik heb echt bewondering hoe je daar je mannetje staat! En wat gaat de tijd snel he! Dat je al met de analyse kan beginnen zeg, ik begin net met de eerste interviews!
Haha en je bent dus aardig in trek! Henk die heeft denk ik wel door dat hij aan jou een topper heeft!
Echt superleuk om je verhalen te lezen, ik kan niet wachten tot ik de foto's kan bewonderen en de verhalen in het echt kan horen als je terug bent!
Geniet ervan meissie!
xxxjes -
26 Oktober 2009 - 13:43
Annemarie Visser:
Hey allemaal!
Wat een snelle reacties al weer... Mijn nieuwe foto's staan vanaf nu ook online. Je kunt ze bekijken via de link die ik zojuist in het verhaal hierboven heb geplaatst! Enjoy! -
26 Oktober 2009 - 17:56
Elisabeth:
Weer een mooi verhaal geschreven! Leuk om te lezen. Veel succes nog met al je werkzaamheden! Enneh, de tijd vliegt voorbij, dus geniet van alles! Kus -
26 Oktober 2009 - 18:31
Maaike:
He lieverd,
Erg leuk om je verhaal weer te lezen! Bijzonder wat je allemaal mee maakt!
Heel veel succes met het uitwerken van je onderzoek!
Dikke knuffel en liefs van ons -
27 Oktober 2009 - 07:21
Anja:
Gave foto's, joo! Toch blij dat je er ff bij hebt gezet dat het een olifant is... ;)
Succes lieverd! -
27 Oktober 2009 - 12:47
Jan Verkerk:
Hoi Annemarie,
Af en toe kijk eens even waar je bent en zit ik wat van je te lezen. Hoewel ik niet alles lees is het leuk om je op deze manier een beetje te volgen. Ik heb ook even naar je foto's gekeken. Ik geloof dat ik de achterkant van de olifant met zwaaiende staart het meest sprekende vind ;).
Be blessed!
-
27 Oktober 2009 - 20:32
Nel:
Hoi annemarie,
Wat schrijf je op een geweldige manier over je belevenissen. Erg leuk om te lezen en zo met je mee te leven. succes met je onderzoek en veel plezier met al die mooie mensen daar...........
liefs van Loek en mij. -
28 Oktober 2009 - 13:50
Harmke:
Hee Anne,
Leuk om je verhalen te lezen. Zo herkenbaar! Echt geweldig! Lijkt me leuk om een keer bij te kletsen en te vergelijken! Wat je zegt over de tijd vliegt... Idd, voor je het weet zijn de 'verloofdes' arrived, all being well!
Succes!
liefs Harmke -
28 Oktober 2009 - 17:30
Inge:
Ubuntu! -
01 November 2009 - 15:31
Margreet:
Hoi Anne,
Wat een leuk en bijzonder verhaal weer. En mooie foto's, we zitten ze samen te kijken.
Liefs,
Geert en Margreet -
04 November 2009 - 09:32
Wilma:
Hee Annemarie!
Nou, ik ben weer helemaal beter hoor! Zit jij kilometers hier vandaan, maar je was wel de eerste die bezorgd was! ;)
Mooi verhaal weer, maar ook best heftig zeg! Ik begreep dat Henk over ongeveer twee weken bij je is: iets om naar uit te kijken! Hopelijk begrijpen ze daar dan dat je toch echt niet met een van hen gaat trouwen, haha!
Take care, en heel veel succes.
Liefs,
Wilma -
16 November 2009 - 16:38
Henriëtte:
Hoi Anne, wat een geweldig boeiend verhaal en na onze eigen reis ook zeker herkenbare dingen. Fijn dat het nu vlot met je onderzoek. We kijken er naar uit om al je belevenissen in het "echie" te horen.
Heb een supermooie tijd met Henk samen in Afrika en alvast succes met het afscheid nemen van de mensen die je daar hebt leren kennen. liefs Adam en Jet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
